“Ik kom helemaal bij van een uur onkruid trekken”

Toen haar vader (94) onlangs ziek werd, stond Corinne Vulink (57) dag en nacht voor hem klaar. “Ik ben het weleens beu geweest. Dan dacht ik: dit wil ik niet meer!” Toch zou ze het zo wéér doen. Omdat ze zoveel van hem houdt.

“Op dit moment gaat het heel goed met mijn vader. Hij woont zelfstandig en heeft zijn eigen bezigheden en interesses. Hij verwacht niets, claimt niet, maar is dankbaar voor alles wat ik doe. Het is een heel beminnelijke man. Ik vind het fijn om voor hem te zorgen, als je dat al zo kunt noemen. De zorg bestaat nu namelijk vooral uit een oogje in het zeil houden.

112 bellen
Dat was onlangs wel anders. Mijn vader is een paar maanden flink ziek geweest. Door een verandering in de medicatie was zijn systeem ontregeld. Hij kon niet meer slapen, raakte uitgeput en kreeg last van hyperventilatie en andere klachten. Ik heb een paar keer 112 voor hem moeten bellen.

Ga er maar aan staan
Hij kon niet meer alleen zijn. Ook ’s nachts moest er iemand bij hem blijven. Ik heb gelukkig een lieve man en twee volwassen kinderen. Om en om hebben we bij hem geslapen. In die periode heb ik vaak gedacht: Tjonge, er zijn mensen die altijd zo intensief mantelzorgen. Ga er maar aan staan!

Natúúrlijk ga ik!
Ik ben het weleens beu geweest. Als de telefoon ging, en ik zijn naam op de display zag staan, dacht ik soms: ‘Oh nee, ik wil dit niet meer!’ Maar natúúrlijk nam ik dan toch op. En natúúrlijk ging ik weer naar hem toe. Het was nooit een serieuze overweging om het niet te doen.

Terug naar ‘mij’
Op zulke momenten was het fijn om thuis stoom af te kunnen blazen. Even ongecensureerd klagen bij mensen die weten dat ik ondanks alles gek ben op mijn vader. Het hielp ook om met regelmaat even terug te gaan naar ‘mij’. Door te mediteren of in stilte voor me uit te staren. Verder loop ik twee keer per week hard, wat ook een soort meditatie voor mij is. En ik heb een volkstuintje bij De Pioniers, mijn walhalla. Een uur onkruid trekken, daar kom ik helemaal van bij.

Uitdaging
Die eigen bezigheden waren belangrijk om niet helemaal te vervloeien met mijn vader. Voor jezelf zorgen, is volgens mij de grootste uitdaging voor alle mantelzorgers. Hoe hoger de nood, hoe belangrijker dat is. Als je jezelf loslaat, is het einde in zicht.

Gelijkwaardig
Als een echte ouwe taaie is mijn vader nu aan het herstellen. Ik hou de vinger aan de pols en bespreek met hem hoe hij dingen wil regelen. Voor het huishouden, strijken en wassen heeft hij hulp. Dat vind ik fijn; het houdt de relatie tussen hem en mij gelijkwaardig.

Liefhebbende mensen
Eigenlijk heb ik het makkelijk als mantelzorger. In de eerste plaats omdat ik zo dol ben op die man. Maar ook omdat ik mijn eigen tijd kan indelen; ik heb een praktijk voor massage en persoonlijke begeleiding. Daarnaast heb ik liefhebbende mensen achter me staan. Naast mijn man en kinderen is er mijn zus. Ik doe de mantelzorg met haar samen, al woont zij verder weg.

Vertrouwen
Wat als mijn vader weer ziek wordt en ik intensiever moet zorgen? Daar denk ik niet over na. Dat paadje ga ik pas in als die situatie zich voordoet. Ik heb het vertrouwen dat ik er op dat moment mee kan dealen. Dat is een enorme kracht om in te zetten. Wat ik wél weet: ik zou het allemaal zo weer doen. Ik zou wéér mopperen, maar er zonder nadenken opnieuw instappen. Omdat ik zoveel van hem hou.”