“Opgroeien met Pieter heeft me veel positiefs gebracht”

Lisa Witte (25) is dol op haar autistische en verstandelijk beperkte ‘broertje’ Pieter (21). Ze bereidt zich zelfs voor op een toekomst als zijn hoofdmantelzorger. “Ik vind dat vanzelfsprekend en doe het graag.”

Als kind vond ik Pieter een heel leuk broertje. We speelden veel samen. Toen ik wat ouder werd, paste ik af en toe op hem als mijn ouders weggingen. Pieter kon niet alleen thuis zijn, ook niet toen hij al groter was. Hij denkt en doet als een kleuter.

Van de roltrap
Af en toe was hij lastig. Als we met het gezin gingen winkelen, moesten we altijd rekening houden met Pieter. Bij de Hema wilde hij bijvoorbeeld een keer extra van de roltrap af. Als hij iets niet mocht, werd hij heel boos. Dan begon hij midden in het winkelcentrum te schreeuwen. Als puber schaamde ik me op zo’n moment kapot. Nu maakt het me niks meer uit wat anderen denken.

Even langs oma
Drie jaar geleden zijn Pieter en ik tegelijkertijd uit huis gegaan. Ik verhuisde naar Utrecht en Pieter naar een woongroep op Zorglandgoed Bloemfonteijn in Varik. Dat is het dorp waar we zijn opgegroeid. Mijn vriend en ik halen hem regelmatig op voor een uitje. Dan gaan we bijvoorbeeld naar McDonald’s of even langs oma, want dat wil Pieter graag.

Vanzelfsprekend
Als mijn ouders overlijden, word ik Pieters hoofdmantelzorger. Ook krijg ik dan de verantwoordelijkheid over zijn financiën. Ik vind dat vanzelfsprekend en doe het graag. Mijn vader legt mij beetje bij beetje uit wat ik daarvoor moet weten. Allemaal dingen waar ik een paar jaar geleden helemaal niet bij stilstond.

Welke tandarts?
Pieter heeft bijvoorbeeld een Wajong-uitkering. Welk deel daarvan gaat naar de woongroep en welke kosten zijn inbegrepen? Waar is Pieter verzekerd? Naar welke tandarts gaat hij? En wat als hij naar het ziekenhuis moet?

Liefde
Opgroeien met Pieter heeft me veel positiefs gebracht. Ik ben er heel zorgzaam door geworden naar alle mensen om mij heen. Ik denk vooral terug aan de leuke dingen. Zijn lastige buien ben ik allang vergeten. Die vallen in het niet bij wat ik ervoor terug heb gekregen: liefde.

Ze is er weer!
Als ik op de woongroep kom, heeft Pieter dat soms niet meteen in de gaten. Dan is hij te druk met stofzuigen of iets anders. Pieter heeft namelijk een fascinatie voor elektronica: een lift, roltrap, wasmachine of stofzuiger. Maar als hij me dan ziet, kijkt hij héél blij. Alsof hij wil zeggen: ze is er weer!

In wang prikken
In het weekend is hij bij mijn ouders. Als ik dan ook kom, gaat hij op de stoel naast mij zitten. Hij zegt dan niks, maar kijkt af en toe naar mij en prikt met zijn vinger in mijn wang. Dat is Pieters manier van genegenheid tonen. Hij geeft namelijk geen knuffels. En als ik op de bank ga liggen, brengt hij me een dekentje of een heleboel kussens.

Broodje kroket
Wat ik van Pieter heb geleerd, is blij te zijn met de kleine dingen in het leven. Als hij vijf minuutjes in de trein zit of een paar keer op en neer mag met de lift, vindt hij dat geweldig! En als ik met hem een broodje kroket ga eten, is hij de hele dag vrolijk. Dat vind ik bijzonder. Welk ander mens wordt er nu zó blij van een broodje kroket?”